Kiedy myśli się o greckich wyspach i ich tradycyjnej architekturze, pierwsze przychodzą na myśl porozrzucane i ułożone w stosy białe domy o prostych kształtach. Projekt pracowni Sinas Architects kwestionuje ten utarty stereotyp i inspirując się tradycyjnymi elementami architektury greckiej, w tym istniejącymi na terenie murami oporowymi, tworzy budynek o formie wstęgi.
Xerolithi House
Architektura: Sinas Architects, George Sinas,
Architect Aristotle University of Thessalonica (AUTH),
MArch Southern California Institute of Architecture (SCI-Arc)
Lokalizacja: Kalo Ampeli, wyspa Serifos, Cyklady, Grecja
Typ projektu: Domek letniskowy
Data zakończenia: 2019
Współpraca: Maria Mamoura,
Architect NTUA
MSc AAC – Bartlett UCL
Projektowanie wnętrz:
Olga Ktena,
Sinas Architects
Fotografia: Yiorgos Kordakis
Stylizacja według: Anestis Michalis
Inspiracja
Głównym celem projektu było stworzenie domu, który stapia się ze swoim środowiskiem naturalnym. Otoczenie projektu jest kompozycją stromych, piaszczystych i żwirowych zboczy, ozdobionych porozrzucanymi dzikimi, ciernistymi krzewami i pięknymi, dużymi formacjami skalnymi. Choć najważniejszymi istniejącymi elementami są niskie, kamienne murki oporowe – zwane lokalnie kserolitami – wybudowane dawno temu do celów związanych z uprawą roli. Mury te, zwykle nie wyższe niż metr, rozciągają się na całej powierzchni zbocza. Ich funkcją było formowanie płaskich pasów terenu równoległych do stoku.
Dla projektantów właśnie te kserolity stały się iskrą inspiracji.
Koncepcja projektowa
Głównym celem tego projektu było eksperymentowanie z alternatywnymi formami, na wzór archetypicznej Architektury Cykladzkiej – architektury znajdującej się na wyspach starożytnej Grecji – ale z poszanowaniem wszystkich podstawowych elementów składających się na jej charakter. Architekci zawsze mają na uwadze niesamowitą scenerię, w której projekt będzie pojawiał się jako nowy dodatek.
Pierwszym krokiem było wyobrażenie sobie, że główne fasady domu (przednia i tylna) zostają utworzone niczym „kserolity”. Zaczynają się nisko i stopniowo osiągają wystarczającą wysokość dla domu. Niezależnie od siebie zbliżają się i oddalają od skarpy, tworzą między sobą przestrzenie. Aby to osiągnąć, wszystkie funkcje domu zostały rozmieszczone sekwencyjnie, czyniąc go długim i wąskim. Ściany posiadają pewną lekkość, wydają się być ukształtowane silnymi cykladzkimi wiatrami, niczym „wstążki w powietrzu”. Aby dopełnić podobieństwo do „kserolitu”, dach domu pokryto ziemią i roślinnością imitującą naturalny krajobraz. To sprawiło, że dom jest prawie niewidoczny, zwłaszcza widziany z tyłu i z oddali.
Inną ważną cechą domu jest drewniana pergola, składająca się z grubych i surowych drewnianych belek oraz kolumn z bambusową osłoną – wszystkie pozostawione w swoich naturalnych kolorach. Konstrukcja ta pojawia się również na suficie wewnątrz domu, nawiązując do tradycyjnego sposobu konstruowania dachów. Ta 'pergola’ została zastosowana na całej długości konstrukcji, we wnętrzu oraz na zewnątrz. Belek podtrzymujących tę konstrukcję nie można było ustawić równolegle do siebie, zamiast tego podążają one za zakrzywioną morfologią domu, jak kręgi na długim rdzeniu kręgowym. W rezultacie bambus ułożony został w wzór rybiego szkieletu, tworząc niepowtarzalny wzór o pięknej fakturze.
Drzwi i okna są drewniane i proste w kolorze jasno-oliwkowym, a główne ściany zewnętrzne wykonano z kamienia bez zaprawy spoinowej. Obie te decyzje są zgodne z tradycyjnym stylem i techniką.
Dom główny, w którym znajduje się z salon, jadalnia, otwarta kuchnia i główna sypialnia ma 115 metrów kwadratowych. Natomiast do gościnny, na który składają się dwie niezależne sypialnie gościnne z osobnymi łazienkami ma 65 metrów kwadratowych. Pod częścią gościnną znajduje się piwnica.
