Zaprojektowany w pracowni toprojekt budynek podąża po stoku w kierunku północnym, schodząc niemal na dno kotlinki do poziomu bazy namiotowej. Ponieważ stok wznosi się nieco od strony zachodniej, udało się spełnić zapisy planu o wysokości względem otaczającego terenu, mimo zaprojektowania czterech kondygnacji. Okna na północnej połaci prawie nie naruszają jej powierzchni, dzięki czemu bryła jest bardzo zwarta i jednorodna szczególnie po zamknięciu okiennic. Linie kompozycyjne podążają za krajobrazem, a obiekt jedynie podnosi szczyt niewielkiego wzniesienia, na którym został zaprojektowany.
Schronisko po zboczu
Autorzy: toprojekt
Zespół: arch. Marek Wawrzyniak, arch. Karol Wawrzyniak, arch. Adriana Łukowska, arch. Pushkraj Tambdey, arch. Natalia Berger, stud. Angelika Nowok
Inwestor: Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie
Lokalizacja: szczyt Lubań
Powierzchnia użytkowa budynku: 648 m2
Powierzchnia działki: 2800 m2
Schronisko po zboczu
Za usytuowaniem nowego budynku na linii obrysu ruin przemawia wiele czynników. Ruiny, choć mają wielką wartość historyczną, są jednak silną ingerencją w naturalną strukturę góry. Nie wydaje się celowe zadawanie jej kolejnej rany przez budowę schroniska w innym miejscu. Z całą pewnością jest to optymalne miejsce ze względów widokowych. Na północ świetnie widać stąd Beskid Wyspowy, na południowy wschód Pieniny, a nad koronami drzew rosnących na stromym, opadającym na południe zboczu spektakularnie rozciąga się panorama Tatr. Od tej strony zaprojektowano duży zadaszony taras i wielką izbę schroniska.
Ruiny schroniska nie nadają się do wykorzystania. Pozostałości po zbudowanych z dużych kamiennych ciosów ścianach piwnic należy rozebrać, a materiał wraz z rozrzuconymi wokół kamieniami wykorzystać do budowy części piwnicznej nowego obiektu. W kamienną bazę budynku wmurować będzie można tablicę pamiątkową.
Wejście główne leży niemal dokładnie na dawnym podejściu do schroniska i skierowane jest na wschód na Średni Groń. Budynek rozciąga się na osi północ – południe, a kalenica na osi wschód – zachód, dlatego prawie wszystkie okna i drzwi można było umieścić w ścianach wschodniej i zachodniej. Wąskie osadzone głęboko okna i okiennice latem zapobiegają przegrzewaniu się wnętrza. Między oknem a zamkniętą okiennicą latem i zimą tworzy się ochronna poduszka powietrzna. Połać południowa jest w całości pokryta panelami fotowoltaicznymi, a północna gontem drewnianym.
W zakresie zagospodarowania terenu kierowano się zasadą minimalizowania interwencji. Pole namiotowe pozostawiono w dotychczasowym obrysie ponieważ jest to jedyne miejsce kotlinki, na którym da się rozbić namiot bez przeformowywania gruntu. Zadaszenie w części centralnej pola zamieniono na większe, a dach pokryto panelami fotowoltaicznymi pracującymi w tym wypadku w układzie wschód zachód. Drogę dojazdową i szlaki na szczyt przeniesiono na południe od pola namiotowego, żeby łatwo dojechać do garażu i placyku gospodarczego przy zadaszeniu na północnym szczycie schroniska. Drogę od północy pola namiotowego zlikwidowano.
Oszczędna, zwarta i jednorodna bryła schroniska w wielu aspektach nawiązuje do tradycji regionu. Kamienna baza uskokiem podąża za pochyłością stoku. Ściany poniżej terenu są murowane, a kilkadziesiąt centymetrów nad gruntem przechodzą w ściany w konstrukcji drewnianej.
Parter leży częściowo na płycie wyniesionej nad grunt, częściowo na gęstożebrowym stropie nad piwnicą. Tylko tutaj zastosowano beton. Betonowe podłoże umożliwia zastosowanie kamienia w wielkiej izbie, oraz posadzek w kuchni i sanitariatach.
Ściany drewniane stanowią współczesny wariant konstrukcji zrębowej. Powłokę zewnętrzną i wewnętrzną tworzą belki z litego drewna 10 x 15 w układzie poziomym. W otworach i na narożnikach czoła belek na przemian się zazębiają choć nie są wysuwane poza lico ściany jak w tradycyjnej ciesiołce. W 20 centymetrowej przestrzeni pomiędzy powłoką zewnętrzna i wewnętrzną umieszczono izolację z wełny mineralnej, izolacje przeciwwilgociowe i część instalacji. W miejscach oparcia belek stropowych wprowadzono słupy, które dodatkowo spajają lico wewnętrzne i zewnętrzne.
Drewniane stropy mają przekładki z płyt włóknowo-cementowych, które nadadzą im odpowiednią odporność ogniową. Lite, masywne drewniane elementy ścian „przyjmują” uszkodzenia mechaniczne, a w procesie starzenia coraz bardziej stapiać się będą z krajobrazem.
Dyspozycja przestrzenna jest charakterystyczna dla większości schronisk. Na parterze znajduje się izba główna, recepcja, kuchnia i sanitariaty, pokoje bez łazienek piętro wyżej, a z łazienkami w szczycie. Poziom minus jeden mieści część gospodarczą i techniczną. Dostawy do kuchni ułatwia mały dźwig towarowy.
