Prezentujemy projekt dyplomowy Marka Gliniewicza, absolwenta Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, opracowany pod przewodnictwem dr hab. Jana Słyka. Praca została nominowana do tegorocznej nagrody SARP na najlepszy dyplom roku. W marcu 2014 roku projekt będzie prezentowany na wystawie na Wydziale Architektury w Warszawie.
Tematem dyplomu są architektoniczne konsekwencje przekształceń systemu komunikacyjnego – na przykładzie stacji przesiadkowej w Mińsku Mazowieckim – jednego z miast będącego kluczowym punktem skupiającym mieszkańców jadących do pracy z miejscowości położonych na wschód od stolicy.
Projekt jest próbą realnego podejścia do futurystycznej myśli Williama Mitchell’a, opierając się na jego wieloletnich badaniach na temat wykorzystania alternatywnych źródeł energii jako podstawowego środku transportu, a zarazem stanowi punkt wyjścia do nowego postrzegania przestrzeni.
Projekt dyplomowy: Stacja przesiadkowa w Mińsku Mazowieckim – Architektoniczne konsekwencje przekształceń systemu komunikacyjnego
Autor: Marek Gliniewicz
Promotor: dr hab. Jan Słyk
Uczelnia: Politechnika Warszawska, Wydział Architektury
Data opracowania: 2013
Stacja przesiadkowa w Mińsku Mazowieckim
Warszawa stając się gospodarczym liderem regionu poniekąd została zmuszona do realizacji polityki zrównoważonego rozwoju, którym jest przyjęcie
i realizacja strategii usprawniania systemu transportowego. Stworzy to silne, strukturalne podstawy jeszcze większego wzrostu gospodarczego miasta i poziomu życia w warunkach poszanowania środowiska naturalnego. Ważne jest, aby system transportowy, przestał być barierą hamującą rozwój miasta a stał się kluczowym mechanizmem wpływającym na poprawę wszystkich dziedzin życia oraz spełniającym oczekiwania i aspiracje mieszkańców Warszawy. Realizacja programu 'miasto za miastem’ nadaje stolicy rangę miasta satelitarnego.
Dezurbanizacja Warszawy we wszystkich kierunkach odzwierciedla swoje problemy komunikacji i transportu na przedmieściach.. Udział podróży transportem zbiorowym przekraczających kordon obszaru centrum wynosi ponad 54%. Liczba ta zmniejsza się jednak w sytuacji dojazdów strefy podmiejskiej gdzie znaczny procent wybiera transport indywidualny. Oznacza to, że będzie się dążyć do jak najszybszej realizacji jak największej liczby zadań i działań, jako najpilniejsze i najważniejsze dla usprawnienia systemu transportowego miasta (priorytety realizacyjne). Ponieważ polityka transportowa definiuje cele kierunkowe – długoterminowe, trzeba liczyć się z tym, że rozwiązanie problemów może nastąpić za wiele lat.
Poza problemem skomunikowania miejscowości/dzielnic znajdujących się w bliskim sąsiedztwie miasta dochodzi również jeszcze większy problem dojeżdżających osób z miejscowości oddalonych w promieniu do 100km od Śródmieścia. Problemy zasadniczo powielają się z sytuacją przedmieść jednak na większą skalę. Brak odpowiedniej infrastruktury oraz połączeń powoduje nasilenie się transportu indywidualnego wynikającego z chęci zaspokojenia własnych potrzeb. Główne ośrodki tego typu to Mińsk Mazowiecki, Legionowo, Sochaczew, Skierniewice oraz Grójec.
Historia przekształceń urbanistyki miast pokazuje jak duży wpływ mają środki komunikacji. Aktualne potrzeby mieszkańców określały wzbogacenie lub przeorganizowanie siatki ulic. Przez lata wykształciło się kilka miejskich schematów:
-miasto dla ludzi
-miasto park
-miasto dla samochodów
Dzisiejszy trend zrównoważonego rozwoju kładzie nacisk na jednośc człowieka, architektury i natury, nie rezygnując jednocześnie z rozwiniętego i wygodnego transportu indywidualnego. Główne założenia architektoniczne stały się faktem jednak usprawnienie poruszania się po mieście okazuje się nadal wyzwaniem. Opierając się na badaniach Williama J. Mitchell’a został opracowany model futurystycznego środka transportu – City Car. Słusznie zakłada, że pożądanie wolności ruchu oraz chęć pozostania indywidualistą w wyborze drogi i miejsca postoju zawsze będą przewyższać zalety transportu zbiorowego. Nie da się zmienić oczywistego faktu, że wraz z przybywającą ilością samochodów miasto zmaga się z problemami infrastruktury, urbanistyki, dostarczenia energii, wydzielanych spalin. City Car miałby eliminować wszystkie te problemy dzięki swoim gabarytom, ergonomii oraz systemowi skomunikowania się między jednostkami oraz nowemu DNA. Pojazd łączy zalety transportu indywidualnego z transportem zbiorowym jednocześnie praktycznie eliminując problem zakorkowanego miasta, a wszystko w pełnej zgodzie z naturą.
Projektem jest stacja przesiadkowa na przedmieściach Warszawy wraz z nowo zaprojektowaną urbanistyką w pełni przystosowaną do integracji pojazdów City Car z pieszymi. Koncepcja budynku zakłada, że będzie on w pełni samowystarczalny w energię elektryczną wykorzystując w znacznym stopniu odnawialne źródła energii – panele fotowoltaiczne, energia z turbin powietrznych, biomasa, powtórne użycie wody deszczowej, energia odzyskana z hamowania pociągu z przyległej stacji PKP oraz z samych CityCar.
Pierwszym krokiem do stworzenia ‘komunikacji przyszłości’ jest stopniowe zwiększanie ludzkiej świadomości o problemach wynikających z masowego zużywania źródeł nieodnawialnej energii i zastąpienie jej czystą energią, która jest podstawą dalszego postępu nie tylko w dziedzinie komunikacji.
Zobacz: Projekty studenckie na portalu Archinea!