Konkurs na prace projektowe dotyczące opracowania koncepcji urbanistyczno-architektonicznej budynku Zespołu Szkół Muzycznych w Poznaniu przy ul. 28 Czerwca 1956 r. nr 125, działka nr 103/2
I Nagroda w konkursie
Pracownia: Płaskowicki + Partnerzy Architekci, Warszawa
Zespół autorski: Piotr Płaskowicki – projektant prowadzący
Współpraca: Marta Sawaryn, Mateusz Mindziak, Izabela Baron-Kusak, Joanna Grzanka, Krystian Jasiński
Data: Czerwiec 2014
Koncepcja
Projekt siedziby szkoły muzycznej ma na celu wprowadzenie nowych jakości w edukacji muzycznej oraz umożliwienie realizowania projektów i imprez o skali ogólnopolskiej, a nawet międzynarodowej.
Poznań jest miastem otwartym na rozwój architektury. Daję to szanse na odniesienie się do istniejącej estetyki miasta, ale również na wprowadzenie nowych wartości przestrzennych. Okolica, w której znajduje się projektowany obiekt charakteryzuje się jednolitą strukturą urbanistyczną, o zwartej zabudowie, składającej się z reprezentacyjnych, kilkupiętrowych kamienic o funkcji głównie handlowo-usługowo-mieszkaniowej. Jest to kontekst bardzo zdefiniowany i potrzebuje specjalnego traktowania oraz dbałości w projektowaniu nowo powstałej architektury.
Celem zaproponowanych przez nas rozwiązań jest uzyskanie jak najlepszej koncepcji architektoniczno-budowlanej, która zawiera optymalne rozwiązania zarówno architektoniczne, programowe jak i funkcjonalne. Przedstawiony projekt odpowiada założeniom ogólnym i finansowym. Uwzględnia jednocześnie potrzeby i oczekiwania użytkowników szkoły jak i odpowiada na zapotrzebowanie mieszkańców Poznania.
Budynek – Instrument
Jednorodna forma kształtująca bryłę budynku nawiązuje do Kahon, swoistej skrzynki, z której wydobywają się różne dźwięki. Obudowa w postaci powtarzających się klawiszy kryje wiele niespodzianek dla przechodnia, takich jak: nuty różnych utworów, przyciski, podłączenia do zewnętrznych nośników dźwięku, słuchawki itp. Multimedialny music-box jednoznacznie definiuje charakter budynku, umożliwiając korzystanie z utworów muzycznych przypadkowym przechodniom, wciągając ich do swoistej gry przestrzenno-muzycznej.
Otoczenie oraz ukształtowanie terenu w dużej mierze zdeterminowały wygląd budynku i całości założenia. Poszukiwania ostatecznej formy architektury skierowane były na próbę połączenia tkanki miejskiej Poznania z niebanalną formą sal koncertowych, która z każdym kolejnym piętrem przechodzi w uspokojoną formę – sal edukacyjnych. Miękkie formy nawiązują do fal dźwiękowych, które płynnie rozchodzą się po wnętrzu. W konsekwencji projektowany budynek stanowi połączenie, organicznej formy z kostkami sal edukacyjnych, a całość zamknięta jest jednolitą strukturą.
Forma powstałej struktury jest odważną odpowiedzią na to co dzieję się dookoła. Wysokość elewacji w poszczególnych narożnikach, załamania płaszczyzn elewacji, wejścia do budynku i wjazd do parkingu podziemnego – wszystko jest wynikiem szczegółowej analizy przestrzeni w jakiej projektujemy.
Głównym założeniem funkcjonalnym było rozdzielenie przestrzeni koncertowych od przestrzeni edukacyjnych. Budynek sam w sobie dyryguje i naprowadza na poszczególne miejsca. Już na parterze, w holu wejściowym, potencjalny użytkownik musi zdecydować czy idzie do strefy koncertowej – reprezentacyjne schody na wprost wejścia prowadzące na poziom -1, czy do szkoły – klatka schodowa, przy której znajduje się portier oraz szatnie szkolne – prowadząca na wyższe piętra budynku – piętra skrzydła dydaktycznego.
Podział, który determinuje budynek widoczny jest bardzo konsekwentnie w proponowanej przez nas architekturze – wielofunkcyjny hol i sale ogólnodostępne są przestrzenią reprezentacyjną, otwartą dla uczniów i gości, przedstawiają niebanalną i odważną formę. Tymczasem skrzydło dydaktyczne składa się z prostych w formie sal w pełni dostosowanych do przydzielonych im funkcji. Poszerzenia w korytarzach tworzą przestrzenie do rekreacji i nauki.
Zagospodarowanie terenu
Obszar koncepcji, w opracowywanym zakresie, od strony północnej przylega do ul. Św. Jerzego, od zachodniej do ul. Wierzbięcice, wschodniej biegnie wzdłuż ulicy 28 Czerwca 1956 r., a od strony południowej graniczy z istniejącymi budynkami. Główne wejście do budynku zlokalizowane jest od strony ulicy 28 Czerwca 1956r. Jest to ulica o największym natężeniu ruchu i największym hałasie.
Aby zapewnić izolację budynku od negatywnych czynników, odsuwamy strukturę elewacji budynku tworząc podcień i ciekawą przestrzeń wejściową zapraszającą do budynku
Na powierzchni terenu od strony ulicy Wierzbięcice znajduję się 7 miejsc postojowych oraz wjazd do parkingu podziemnego mieszczącego 72 miejsca.
Rozwiązania materiałowe
Zaproponowane materiały na elewacji to: perforowane płyty włóknowo-cementowe pod spodem wełna termoizolacyjna pochłaniająca dźwięk. Szklana fasada kurtynowa ma za zadanie wpuścić jak najwięcej światła do sal dydaktycznych.
Wewnątrz natomiast zostały zastosowane materiały ciepłe w odbiorze jak drewno klejone, płyty kompozytowe oraz blacha miedziana, wszystko na tle jasnego tynku.
Zobacz: Katalog „Polscy Architekci”!
