Pracownia P2PA zdobyła I nagrodę w konkursie na opracowanie koncepcji funkcjonalno-przestrzennej Centrum Konserwatorsko-Magazynowego Muzeum Narodowego w Warszawie. Pawilon dąży do realizacji postulatów otwartości i inkluzywności charakterystycznych dla przestrzeni parkowej i współczesnego muzealnictwa. Poprzez swoją strukturę w nieoczywisty sposób odnosi się do dualistycznej natury muzeów. Gratulujemy!
Centrum Konserwatorsko-Magazynowe Muzeum Narodowego w Warszawie
1 miejsce w konkursie: P2PA Sp. z o.o.
Skład zespołu autorskiego: Aleksander Blicharski, Paweł Floryn, Łukasz Kaczmarek, Maciej Marszał, Jakub Podgórski, Maciej Popławski
Centrum Konserwatorsko-Magazynowego Muzeum Narodowego w Warszawie
Klasyczny obiekt muzealny jest w swojej naturze dualistyczny. Dzieli przestrzeń na to co otwarte i publiczne oraz na to co zamknięte i niedostępne. Współczesne instytucje dążą do otwierania się i wychodzą z tych sztywnych ram. Zmieniają się z formalnych przestrzeni w aktywizujące miejsca spotkań. W tym procesie elementem przyciągającym odwiedzających jest nie tylko eksponat. Interesujący i ekscytujący staje się na co dzień niedostępny i niewidoczny proces.
Lokalizacja pawilonu na styku ścisłego centrum i otwartych terenów zieleni stanowi punkt węzłowy w skali miasta. Dzięki temu ma on szanse stać się katalizatorem dającym impuls do rewaloryzacji tej przestrzeni. Poprzez usunięcie barier i stworzenie nowych powiązań komunikacyjnych możliwe będzie odbudowanie relacji ze skarpą warszawską, terenami Powiśla oraz Wisłą. Zapewni to dobre skomunikowanie parku i da możliwość wytworzenia zewnętrznej przestrzeni o rekreacyjnym charakterze, która pełnić może rolę parkowego wejścia do budynku Muzeum.
Strukturę pawilonu tworzą rytmicznie rozłożone kubiki, które w swoim układzie kształtują przestrzenie puste i pełne grające ze sobą budując wglądy i relacje.
Budynek z szacunkiem podchodzi do zieleni parkowej i szuka rozwiązań które, łączą i aktywizują. Na osi skierowanej w kierunku Wisły, którą tworzy naturalnie występujący wąwóz, zlokalizowano przecinający go pasaż który komunikuje wyżej położony teren od strony zachodniej z wytworzonym placem parkowym przed ryzalitem muzeum. Przejście przez niego pozwala na doświadczenie sekwencji otwarć umożliwiających obserwację procesów zachodzących w częściach budynku, które na co dzień pozostają niedostępnymi.
Obiekt o otwartej strukturze staje się transparentny dla widza pozwalając mu na śledzenie wszystkich zachodzących w nim procesów zarówno z przestrzeni parku jak i z jego środka.
