Zlokalizowany na przedmieściach Montrealu dom, zaprojektowany dla pary i ich dwojga dzieci, jest reinterpretacją amerykańskich, modernistycznych willi z połowy XX wieku. Usytuowana na brzegu rzeki rezydencja projektu pracowni Chevalier Morales jest efektem architektonicznego dialogu z koncepcjami architektów tamtej epoki. Ukryta za rzędem wysokich, dojrzałych sosen, pozwala na włączenie istniejącej roślinności do projektu jako jego integralnej części, jednocześnie optymalizując widoki na wodę.
Residence de l’Isle
Lokalizacja: północne przedmieścia Montrealu, Québec, Kanada
Projekt: Chevalier Morales
Zespół projektowy: Stephan Chevalier (główny projektant), Sergio Morales (główny projektant), Julie Rondeau, Christian Aubin, Ève Beaumont-Cousineau
Powierzchnia: 580 m2
Wykonawca: St-Laurent construction
Konstrukcja: Latéral
Krajobraz: Fabrique de paysages
Zdjęcia: Chevalier Morales (architektura), Adrien Williams (wnętrza)
Źródło: v2com
Powrót do architektury mieszkaniowej lat 50-tych
Idealny kwadrat
Nawiązując do kluczowych elementów architektury modernistycznej w nowoczesny sposób – geometria podłóg i sufitów, wbudowane meble drewniane oraz okładziny z kamienia zostały na nowo zreinterpretowane. Garaż, będący symbolem czasów, kiedy przedmieścia i samochody były synonimem postępu, został bezpośrednio zintegrowany z domem, który sam w sobie tworzy doskonały kwadrat o boku 100 stóp. Kwestia prywatności w kontekście otworów, tak ważna w latach 50-tych, stała się punktem wyjścia do stworzenia dwóch prostokątnych dziedzińców. Zostały one wkomponowane w bryłę budynku, wprowadzając naturalne światło do wnętrza rezydencji, a także integrując tylną część ogrodu i basen. Przestrzenie zewnętrzne, wyodrębnione z głównej bryły, służą również do podkreślenia i ustrukturalizowania geometrii przestrzeni wewnętrznej. Kwadrat o boku 100 stóp jest w kontakcie z uporządkowaną przestrzenią zewnętrzną, usytuowaną na pierwszym planie naturalnego krajobrazu, który pozostaje nienaruszony poza granicami domu.
Integracja z krajobrazem
Usytuowanie rezydencji pozwala na ponowne włączenie części terenu, umożliwiając zachowanie jak największej liczby istniejących drzew. Duże drzewa iglaste zostały posadzone w sercu pierwszego zagospodarowanego dziedzińca, który zapewnia przestrzeń dla pojazdów. Rozmieszczenie przestrzeni wewnętrznych uwzględnia relację z ulicą, relację z rzeką, orientację słoneczną oraz specyficzne potrzeby mieszkańców. Dodatkowo, przestrzeń salonu została obniżona o kilka stopni, a na dachu zainstalowano szklany pawilon. Choć początkowo zaprojektowano dom jako jednokondygnacyjny, pawilon tworzy zróżnicowane doświadczenia przestrzenne.
Oś północ-południe projektu obejmuje bardziej intymne przestrzenie, wymagające prywatności, podczas gdy przestrzenie dzienne rozciągają się wzdłuż rzeki, tworząc silną więź z codzienną ewolucją otaczającego krajobrazu. Lokalizacja garażu pozwala zminimalizować skalę rezydencji od strony ulicy, jednocześnie tworząc wyraźną oś, która wyznacza główne wejście. Podąża ona w tym samym kierunku, co wcześniejsza droga dojazdowa, co minimalizuje wpływ na miejsce i jego naturalny krajobraz. Obfita roślinność zapewnia prywatność mieszkańcom, oferując jednocześnie zielony i naturalny kontekst dla sąsiedztwa.
Rozwiązania materiałowe i kolorystyka
Paleta barw, dopasowana do koloru kory drzew, umożliwia włączenie nowej zabudowy w tonację otoczenia. Architekci zastosowali naturalne materiały, w tym cegłę glinianą (ściany), drewno (podbitka) i kamień (podłogi). W przestrzeni domu dodano także mosiężne akcenty oraz okładziny metalowe. Na frontowej elewacji duże okno wykuszowe tworzy efektowne otwarcie w stronę rzeki, podkreślając jednocześnie pawilonowy charakter projektu.
Przestrzeń półpiętra, która pozwala mieszkańcom na dodatkowy widok na rzekę, służy akcentowaniu kompozycji i przełamaniu horyzontalnego kształtu rezydencji. Ideę zrównoważonych założeń projektu podkreślają studnie geotermalne, które zapewniają ogrzewanie oraz systemy wentylacji.
