Główną ideą projektu przebudowy mieszkania na efektowny penthouse w Pradze czeskiej pracowni petrjanda/brainwork jest zatarcie granic lokalu i symboliczne wciągnięcie miasta do jego wnętrza. W tym wnętrzu przestrzeń nie jest widokowo ograniczona, a miasto otaczające budynek staje się jego częścią.
Penthouse w Pradze
Pracownia: petrjanda/brainwork
Autor/Architekt prowadzący: Petr Janda
Adres pracowni: Praga, Czechy
Zespół projektowy: Anna Podroužková, Maty Donátová
Lokalizacja projektu: Praga, Czechy
Rok projektu: 2016-2019
Ukończenie projektu: 2020
Powierzchnia podłogi brutto: 358 m²
Powierzchnia użytkowa: 275 m²
Fotografia: BoysPlayNice
Dom na domu
Koncepcja mieszkania opiera się na charakterze i potencjale miejsca. W tym przypadku jest to dach w narożnym budynku, na granicy obszaru zabudowanego, który otwiera się poprzez dolinę na rozległą panoramę i odległe widoki.
Projekt architektoniczny czerpie z wyjątkowego usytuowania penthouse’u nad wszystkimi otaczającymi go budynkami. Rewiduje wpływ słabej jakości przebudowy dokonanej przez dewelopera na pierwotny genius loci budynku. Stara się wyjaśnić wszystkie relacje między elementami zewnętrznymi, zwłaszcza w przeszkleniach o dużej powierzchni w górnej kondygnacji, umożliwiając spektakularny widok ze wszystkich okien z minimalnymi podziałami poszczególnych przeszkleń.
Ponieważ w tym projekcie nie ma możliwości pracy z kontekstem historycznym, a nadbudowa, została częściowo odtworzona z narożnej wieży zbiornika wodnego w ‘przemysłowym’ charakterze, motywem przewodnim został swobodny i ciągły przepływ wnętrza przez przestrzeń oraz jego niekończąca się optyczna kontynuacja w otaczającym mieście.
Układ funkcjonalny
Zaproponowany przez architektów układ dzieli mieszkanie na strefę prywatną i wspólną – dzienną, równoważąc pełne i puste przestrzenie, oddzielone stalową strukturą okrążającą windę i klatkę schodową. Za nią kryją się wszystkie prywatne pokoje z własnym tarasem okalającym budynek.
Napięcie między wnęką wejściową otoczoną stalową przegrodą a niekończącą się wolną przestrzenią wieży stało się podstawą naturalnej dramaturgii. Chociaż penthouse jest przede wszystkim ekstrawertyczny, można modulować go w intymną przestrzeń, stosując ekrany i zasłony. Przechodząca płynnie przez mieszkanie forma głównej przegrody tworzy za nią prywatny świat, ukryty przed wzrokiem odwiedzających. Podział ten jest intuicyjnie czytelny tylko dla mieszkańców. Część prywatna podzielona jest na sekcje mieszkalne (sypialnia główna i pokoje dziecięce), z własnym „chronionym” światem oraz niepowtarzalnym widokiem i kontaktem z pejzażem miasta.
Przestrzeń mieszkalna wieży współgra z dramaturgią stopniowego odkrywania i otwierania przestrzeni począwszy od holu wejściowego, aż do panoramicznej otwartej przestrzeni mieszkalnej, połączonej przez obie kondygnacje. Strukturalne przeszklenia na parterze o wysokości od podłogi do sufitu, nawiązują do wzoru mieszkania poniżej i są uzupełnione oknami francuskimi, natomiast przeszklenia na piętrze są pozbawione charakterystycznego wzoru. Każdy z pięciu boków wieży wykonany jest z jednej pojedynczej 4-szybowej tafli, subtelnie sklejonej konstrukcyjnie jedynie w narożnikach wzajemnych styków. Szósta strona podzielona jest na trzy identyczne elementy przesuwne, które łączą ją z ogrodem na dachu.
Ogród na dachu
Ogród połączony jest z drewnianym tarasem, zacienionym wysuwaną markizą wkomponowaną w elewację. Ogród zaprojektowano wokół centralnego wzgórza nad szybem windy, co pozwala na wyższą warstwę podłoża pod intensywną zieleń (pozornie „samosiewne” brzozy). W kierunku krawędzi zamienia się w trawy i rabaty kwiatowe utworzone przez kompozycje roślin ozdobnych i rolniczych, a nawet roślinność z jadalnymi owocami. Wokół krawędzi dachu znajduje się subtelna stalowa balustrada z niewidocznym sznurkiem.
