Projekt przebudowy domu z lat 30-tych w willowej dzielnicy Wrocławia to harmonijne połączenie starego z nowym. Koncepcja pracowni KMA Kabarowski Misiura Architekci podkreśla pierwotną formę budynku, natomiast zastosowane materiały oraz rozwiązanie detali odzwierciedlają współczesny charakter domu.
Projekt przebudowy domu we Wrocławiu
Autorzy: Kabarowski Misiura Architekci
Autorzy: Łukasz Kabarowski, Anna Misiura, Paulina Słocińska
Projekt: 2015
Adres: Wrocław
Powierzchnia użytkowa: 279 m²
Autor wizualizacji: Taras Bodnar
Autorka tekstu: Agata Gabiś
Muzyka udomowiona
Projekt przebudowy domu we Wrocławiu
W zielonej, willowej dzielnicy Wrocławia berliński architekt Paul Zucker zaprojektował w 1934 roku dom dla profesora Akademii Medycznej: zaproponował wtedy budynek o smukłych proporcjach i wysokim, stromym dachu, z optymalnie doświetlonymi wnętrzami, dostosowanymi do potrzeb całej rodziny. Po 80 latach dom w pobliżu Odry otrzymał wyjątkową szansę, aby stać się spokojnym azylem dla miłośników muzyki: przebudowa miała na celu przede wszystkim zwiększenie powierzchni użytkowej tak, żeby na najniższym poziomie zmieścił się dodatkowy garaż, a także pokój telewizyjny, sauna i siłownia z wyjściem do ogrodu. Oryginalny podział wnętrz został zachowany i podkreślony: na parterze w dawnym gabinecie zaprojektowano pokój do słuchania muzyki z fortepianem na środku, zaś gospodarcze poddasze zmieniło się w prywatną strefę, z przestronną łazienką i wygodnym miejscem do odpoczynku.
Okna pomieszczeń na parterze otwierają się na cztery strony świata, natomiast piętro zostało dodatkowo doświetlone poprzez zmianę dwóch małych okien w ścianie szczytowej w przeszklony wykusz: dzięki temu w pokoju dziecięcym powstał prywatny punkt widokowy i przytulne schronienie. Od strony ogrodu część przyziemia również przeszklono – w szybach, osłaniających wyjście z pokoju telewizyjnego, odbija się otaczająca zieleń i promienie słońca, filtrowane przez gałęzie wysokich drzew.
Bryła i kształt dachu zostały zachowane, natomiast faktury i barwy materiałów wykończeniowych podkreśliły charakter starego domu, jednocześnie nadając mu współczesny wyraz: z gruboziarnistym tynkiem (typowym dla lat 30.) kontrastują szklane powierzchnie i wnęki okienne, wyłożone gładkimi, ciemnobrązowymi płytami fornirowanymi. Odcienie brązów (dachówki, obudowy kominów itd.) dopełnione zostały chłodną szarością betonowych schodów oraz nawierzchni tarasów i ścieżek. To zestawienie kolorów harmonijnie łączy nowe ze starym, staje się też neutralnym i spokojnym tłem dla otaczającej dom zieleni – na tym tle wyróżniają się też dyskretne, ale ważne detale: ażurowa balustrada balkonu, okiennice, kinkiet przy drzwiach wejściowych czy lampy ogrodowe.
Forma budynku nie uległa radykalnej zmianie, została podkreślona i odświeżona, wyraźne są też różnice między starą tkanką domu a nowymi elementami. We wnętrzach pojawiły się dodatkowe funkcje i prywatne zakątki, ale granice stref są czytelne – na kolejnych kondygnacjach panuje muzyka lub cisza, nieznane wcześniej dźwięki wypełniają stary dom i wyznaczają powściągliwej architekturze nową linię melodyczną.
