Konkurs na opracowanie koncepcji architektoniczno-technicznej kładki pieszo-rowerowej przez rzekę Bug w miejscowości Niemirów.
III Miejsce w konkursie
Projekt: isba Grupa Projektowa + Wojciech Barcik
Zespół projektowy: Joanna Styrylska, Wojciech Barcik, Tomasz Boniecki, Marcelina Marszałkiewicz, Marcin Kolanus, Piotr Woźny
Organizator konkursu: Gmina Mielnik
Lokalizacja: Niemirów, Polska
Data: 2013
Miejsce
Kładka pieszo – rowerowa zlokalizowana jest w dolinie rzeki Bug, na granicy Gminy Mielnik i Gminy Konstantynów, przy miejscowościach: Niemirów i Gnojno. Jest to teren objęty ochroną dziedzictwa kulturowego / Park Krajobrazowy Podlaski Przełom Bugu / oraz będący strefą Chronionego Krajobrazu.
Idea / forma architektoniczna
Główną ideą projektu było stworzenie lekkiej i prostej w formie kładki, wpisującej się nadbużański krajobraz i minimalnie ingerującej w naturalne ukształtowanie terenu.
Przyjęta została wstęgowa konstrukcja kładki, która z ażurowymi balustradami, w możliwie niewielkim stopniu wpływa na panoramę okolicy.
Delikatnie „pofalowany” kształt profilu pomostu, w postaci białej wstęgi, nawiązuje do naturalnego ukształtowania doliny rzeki.
Zagospodarowanie terenu
Po obydwu stronach rzeki zaprojektowane zostały szerokie dojścia do kładki stanowiące kontynuację poszerzających się linii rzutu kładki. Dojścia pełnią rolę komunikacyjną, ale także stanowią strefy rekreacyjno-wypoczynkowe, z parkingami dla rowerów, punktem informacyjnym, punktem samoobsługowego serwisu rowerowego oraz betonowymi siedziskami.
Rozwiązania konstrukcyjne
Zaprojektowana kładka to czteroprzęsłowa konstrukcja wstęgowa o rozpiętości przęseł 65,50 + 80,00 + 140,00 + 44,50 m i całkowitej długości obiektu wraz z przyczółkami 344,00 m. Przęsła kładki to wiszący na sześciu linach nośnych prefabrykowany pomost żelbetowy o wysokości konstrukcyjnej 0,33 m i szerokości podstawowej 3,88 m, zwiększającej się lokalnie w miejscu platformy widokowej oraz przy przyczółkach. Ciąg pieszy o minimalnej szerokości użytkowej 3,50 m, ograniczony jest obustronnie stalowymi ażurowymi balustradami o wysokości 1,30 m.
Podpory skrajne to masywne przyczółki, zatopione całkowicie w gruncie i doprężone do podłoża kotwami gruntowymi, zapewniającymi stateczność i stabilność konstrukcji na działanie dużych sił poziomych. Podpory pośrednie maja formę trójkątnych ram składających się z pochylonych w kierunkach przęseł ramion, spiętych w części górnej monolitycznym na tych odcinkach pomostem.
Przyjęcie konstrukcji wstęgowej wynikało z rozpiętości przęsła głównego na poziomie 140 m, a tym samym lokalizacji podpór poza nurtem rzeki, założenia minimalizacji kosztów eksploatacji i serwisu oraz ograniczenia do minimum okresu realizacji.
