Działka, na której znajduje się prezentowany dom, leży na skraju rezerwatu Żurawiniec w Poznaniu. Otoczona jest od strony zachodniej i południowej mieszanym lasem. Wzdłuż frontowej, wschodniej granicy przebiega skarpa, która łagodnie opada w stronę rezerwatu. Takie ukształtowanie terenu zdeterminowało podstawowe założenie projektu. Główną ideą architektów ze studio de.materia było ukrycie domu od strony ulicy i maksymalne otwarcie go na rezerwat.
Dom JRv2 w Poznaniu
Pracownia: studio de.materia
Powierzchnia terenu: 2300 m2
Powierzchnia zabudowy: 430 m2
Powierzchnia użytkowa: 233 m2
Powierzchnia całkowita: 479 m2
Kubatura netto: 602,9 m3
Projekt: 2015 / Realizacja: 2017
Dom JRv2 w Poznaniu
Część mieszkalna miała być jednopoziomową bryłą wcinającą się w naturalną górkę, a garaż, dla uniknięcia kłopotliwego zjazdu, miał powstać na górnej kondygnacji, na dachu budynku. Układ częściowo podziemnej części mieszkalnej przypomina literę T. Jedno skrzydło zawiera część dzienną z salonem, jadalnią i kuchnią, otwarte na zachód, drugie jest ciągiem kolejno uporządkowanych pomieszczeń: garderoba, łazienka i sypialnia, która wychodzi najdalej w stronę zieleni.Część budynku która wbija się w skarpę mieści pokój gościnny i ślepe pomieszczenie techniczne. Na skrzyżowaniu dwóch skrzydeł mieści się przestrzeń komunikacji i wejścia głównego. Takie rozmieszczenie funkcji pozwoliło w naturalny sposób odgrodzić się od sąsiada z północnej strony.
Dla uzyskania efektu naturalnego wtopienia się budynku w skarpę należało najpierw ją częściowo rozebrać, wykonać mury oporowe, które stanowią zaporę dla napierającego gruntu, a następnie przywrócić jej pierwotny kształt. Jednocześnie główny mur oporowy został odsunięty od właściwej bryły budynku tak, by powstało patio z oknem doświetlającym salon od wschodu.
Wszystkie ściany części mieszkalnej zostały wykonane w technologii betonu architektonicznego (ściana trójwarstwowa typu „sandwich”: beton-ocieplenie-beton). Najpierw powstały ściany konstrukcyjne z betonu architektonicznego, następnie obłożono je warstwą izolacji termicznej, która jednocześnie stanowiła rodzaj szalunku traconego dla kolejnej warstwy betonu. Na ostatnim etapie wylano elewacyjna warstwę betonu w technologii SCC (beton samozagęszczalny). Aby uzyskać wysokiej jakości betonowe ściany, nie użyto systemowych szalunków, lecz wszystkie formy wykonane zostały z meblarską precyzją bezpośrednio na budowie. Taka technologia wymagała przewidzenia na bardzo wczesnym etapie szeregu elementów, których aplikacja miała nastąpić dużo później np. ślusarki aluminiowej. Niewidoczne osadzenie systemu wielkogabarytowych bezramowych okien przesuwnych wymagało niezwykle precyzyjnego wykonania otworu w przegrodach żelbetowych.
Konstrukcja garażu jest lekkim szkieletem drewnianym z modrzewiowym wykończeniem elewacji. Dach budynku porasta mieszanką rozchodników i ziół. Dom wyposażony jest w wentylację mechaniczną z odzyskiem ciepła i wydajne ogrzewanie podłogowe z masywną płyta akumulacyjną w postaci posadzki betonowej.
